Ten aanzien van het milieu en het klimaat, is de veehouderij, net als wij allemaal, in transitie. Dat is een proces dat geduld en enige mildheid vraagt. Dat kan niet van vandaag op morgen. En dat moet met verstand. En met perspectief.
Het is best ingewikkeld. Is een blikje kokosmelk uit Zuidoost-Azië of sojamelk uit Zuid-Amerika nu echt duurzamer dan een pak koemelk uit Nederland? En geldt dat ook voor knutselvoedsel zoals margarine? We kunnen allemaal wel bewuster eten, en zeker ook minder vlees, maar slaan we soms niet door en daarmee vaak de plank mis?
We wijzen naar elkaar: ik ben goed en jij bent fout. Maar het systeem werkt niet meer. En wij maken daar allemaal deel van uit.
Mijn gedachten zijn vaak bij mijn lievelingsdier de koe. Er wordt te weinig stilgestaan bij haar talrijke verdiensten. Ze wordt neergezet als stikstofmonster en vaak schuldig verklaard. Die heeft het gedaan en die zetten we dan maar over de grens, want dan is het ons probleem niet meer. Maar nog wel steeds die van de wereld. De koe kan het allemaal niet helpen. We zijn met zoveel mensen op deez’ aard, zoveel monden die gevoed moeten worden, en uit elke mond komt weer een and’re mening.
De mens, die is de grootste vervuiler, het grootste roofdier…, met schijt aan alles.
Ode aan de koe
Jij, zwart-bont pronkstuk in de wei
Koningin van ’t platteland
We gaan zo achteloos aan je voorbij
Jij, trots der boerenstand
Jij, zo alledaags, ooit heel bemind
Prima Donna van de stal
Weerloze prooi van ’t Haags bewind
Jij bent teveel nu in getal
Jij, die boter, melk en kaas verstrekt
En rijke vruchtbaarheid der aard’
Het leer zo fijn, het vlees perfect
Jij bent het bewonderen waard
Jij, met je wonderlijk proces
Dat het groenste gras verteert
Tot eiwit, calcium en vet
Dat men alom graag consumeert
Jij, trok zware karren naar het land
Stoere ossen voor de ploeg
’t Ging met welvaart hand in hand
Maar de mens heeft nooit genoeg
Jij, peiler onder Neerlands eer
In ’t buitenland een grote naam
Schuldig verklaard, je mag niet meer
’t Vermaarde ras van wereldfaam
Jouw zachte ogen, stil verdriet
Jouw scherpe tong die graait naar gras
Jij, ja jij, verdient dit niet
Kom, verlang naar wat eens was
Jij, model voor schilderkunst
Verstrengeld met Neerlands cultuur
Nu wankel roepend om een gunst
Maar slechts kalm is je natuur
Jij, geschenk in ons bestaan
Van welzijn en van stil genot
Ach, jij hebt het wel gedaan
Wat is nu dan toch je lot?
Roelie. maart 2024.